انائیت
لغتنامه دهخدا
انائیت . [ اِ ئی ی َ ] (ع مص جعلی ) منی . انانیت . (فرهنگ فارسی معین ): فاذا تفحصت ، فلاتجد ما انت به انت الا شیئاً مدرکاً لذاته و هو انائیتک ، و فیه شارکک کل من ادرک ذاته و أنائیته . (حکمةالاشراق ص 112). اذا تبین ان انائیتک نور مجرد و مدرک لنفسه ... فیجب ان یکون الکل مدرکاً لذاته . (حکمةالاشراق ص 120). و رجوع به همین کتاب ص 11 و 201 و 211 و 218 و انانیت شود.