اناب
لغت‌نامه دهخدا
اناب . [ اَ ] (ع اِ) مشک . (مهذب الاسماء) (آنندراج ) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). نوعی از عطر. (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء). نوعی از بوی خوش . (منتهی الارب ). مشک و گویند عطریست شبیه بدان و از آنست :
تعل ّ بالعنبر و الاناب
کرماً تدلّی من ذری الاعناب .
یعنی جاریة تعل شعرها بالاناب . (از تاج العروس از ذیل اقرب الموارد). و از آنست : لا مسک و لا اناب اطیب من نسک من اناب . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).
تعل ّ بالعنبر و الاناب
کرماً تدلّی من ذری الاعناب .
یعنی جاریة تعل شعرها بالاناب . (از تاج العروس از ذیل اقرب الموارد). و از آنست : لا مسک و لا اناب اطیب من نسک من اناب . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).
