انجیر
لغت‌نامه دهخدا
انجیر. [ اَ ] (اِ) سوراخ . (برهان قاطع). هر سوراخی (عموماً). (ناظم الاطباء). سوراخ (مطلقاً). (فرهنگ فارسی معین ).
- انجیر کردن ؛ سوراخ کردن :
زبیدش گربه بید انجیرکرده
سرشکش تخم بیدانجیر خورده .
|| سوراخ کون . (برهان قاطع). سوراخ کون (خصوصاً). (ناظم الاطباء). سوراخ دبر (خصوصاً). (فرهنگ فارسی معین ) :
انجیر تو چون بخارش افتد
بستن نتوان ترا بزنجیر.
- انجیر کردن ؛ سوراخ کردن :
زبیدش گربه بید انجیرکرده
سرشکش تخم بیدانجیر خورده .
نظامی (خسرو و شیرین ص 85).
|| سوراخ کون . (برهان قاطع). سوراخ کون (خصوصاً). (ناظم الاطباء). سوراخ دبر (خصوصاً). (فرهنگ فارسی معین ) :
انجیر تو چون بخارش افتد
بستن نتوان ترا بزنجیر.
سوزنی .
