انده خورلغتنامه دهخداانده خور. [ اَ دُه ْ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) اندوه خور : مهر فرزندی بر خواجه فکنده ست جهان زآنکه چون مادر انده خور انده بر اوست .فرخی .
