اندیاص

اندیاص . [ اِ ] (ع مص ) بیرون رفتن و افتادن از دست . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ). از دست بیرون آمدن . (از اقرب الموارد). یقال : انداص الشی ُٔ. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || بناگاه آوردن بر کسی بدی را. (آنندراج ). انداص علینا بالشر؛ ناگاه آورد برما بدی را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).