انوار
لغت‌نامه دهخدا
انوار. [ اَن ْ ] (ع اِ) ج ِ نور. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء): لمعان انوار سروری در جبین او مبین گشته . (گلستان ).
چراغ را که چراغی ازاو فراگیرند
فرونشیند و باقی بماند انوارش .
|| ج ِ نَوْر به معنی شکوفه ها. (غیاث اللغات ) (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) : آسمان از عکس صفاء انوار اشجار و انوار ازهار که هریک رشک شاخ سنبله و خوشه ٔ پروین و ثریا... (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ).
ز بس بدایع چون بوستان پر از انوار
ز بس جواهر چون آسمان پر از انوا.
|| ج ِ نار (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).آتش ها. رجوع به نار شود.
چراغ را که چراغی ازاو فراگیرند
فرونشیند و باقی بماند انوارش .
سعدی .
|| ج ِ نَوْر به معنی شکوفه ها. (غیاث اللغات ) (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) : آسمان از عکس صفاء انوار اشجار و انوار ازهار که هریک رشک شاخ سنبله و خوشه ٔ پروین و ثریا... (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ).
ز بس بدایع چون بوستان پر از انوار
ز بس جواهر چون آسمان پر از انوا.
مسعودسعد.
|| ج ِ نار (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).آتش ها. رجوع به نار شود.
