اهار
لغت‌نامه دهخدا
اهار. [ اَ ] (اِ) پالوده که بر کاغذ و شوربائی که بر جامه مالند. (برهان ) (هفت قلزم ). آهار پالوده ای که بر کاغذ و جامه مالند. (ناظم الاطباء). آشی که بر کاغذ و جامه دهند که سبب قوت آنها شود. (آنندراج ). و رجوع به آهار شود.
- اهار زدن ؛ پالوده و شوربا به جامه و کاغذ مالیدن .
|| ظاهراً به معنی فضله و پیخال مرغان شکاری و بالخصوص باز. فضله ٔ مرغان شکاری را اهار گویند. (از بازنامه ٔ نسوی ) : وچون به وقت برخاستن اهار نکند نقصانی پدید آید. (نوروزنامه ص 98).
- اهار زدن ؛ پالوده و شوربا به جامه و کاغذ مالیدن .
|| ظاهراً به معنی فضله و پیخال مرغان شکاری و بالخصوص باز. فضله ٔ مرغان شکاری را اهار گویند. (از بازنامه ٔ نسوی ) : وچون به وقت برخاستن اهار نکند نقصانی پدید آید. (نوروزنامه ص 98).
