اوستام
لغت‌نامه دهخدا
اوستام . (اِ) استام . یراق زین و لگام اسب . (برهان ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (انجمن آرا) :
چون برآهختی ز تن شرم ای پسر
یافتی دیبا واسب و اوستام .
|| ستون و عمود. || پشتی و حامی . (ناظم الاطباء). || امین و مردم معتمد و معتبر. || اعتماد. (ناظم الاطباء) (برهان ) (آنندراج ). || آستانه ٔ در خانه . (ناظم الاطباء) (انجمن آرا). اوستان . (انجمن آرا). آستانه ٔ خانه . (برهان ) :
اندر جهان تهی تر از آن نیست خانه ای
کز وام کرد مرد ورا فرش واوستام .
چون برآهختی ز تن شرم ای پسر
یافتی دیبا واسب و اوستام .
ناصرخسرو.
|| ستون و عمود. || پشتی و حامی . (ناظم الاطباء). || امین و مردم معتمد و معتبر. || اعتماد. (ناظم الاطباء) (برهان ) (آنندراج ). || آستانه ٔ در خانه . (ناظم الاطباء) (انجمن آرا). اوستان . (انجمن آرا). آستانه ٔ خانه . (برهان ) :
اندر جهان تهی تر از آن نیست خانه ای
کز وام کرد مرد ورا فرش واوستام .
ناصرخسرو.
