اکاءةلغتنامه دهخدااکاءة. [ اِ ءَ ] (ع مص ) اراده ٔ کاری کردن و ناگهان بعلت رسیدن شخصی از آن ترسیدن و از اراده ٔ خود بازماندن و بددلی کردن . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به اکاء شود.
