اکاءلغتنامه دهخدااکاء. [ اِ ] (ع مص ) اکاءة. اراده ٔ کاری کردن و ناگهان بعلت رسیدن شخصی از آن ترسیدن و از اراده ٔ خود بازماندن و بددلی کردن . (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). و رجوع به اکاءة شود.
