ایعاءلغتنامه دهخداایعاء. (ع مص ) (از «وع ی ») دروعاء نهادن چیزی را. || یاد گرفتن . || نگاه داشتن . || فراهم آوردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || از بن برکندن تنه ٔ درخت . (منتهی الارب ) (آنندراج ).
