ایغده

ایغده . [ اَ غ ُ دَ / اِ ] (ص ) سبکسار بیهوده گوی . (برهان ) (انجمن آرا)(آنندراج ) (مؤید الفضلا) (صحاح الفرس ) :
تا نباشد ایغده مانند خاموش و صبور
تا هده نبود به نزد هیچکس چون بیهده
باد در حکمش هده هر بیهده کارد سپهر
دشمنش خوار و خجل دایم بسان ایغده .

شمس فخری .