ایم
لغت‌نامه دهخدا
ایم . (ضمیر) ضمیر متصل یعنی ما. (ناظم الاطباء). ضمیرشخصی متصل فاعلی است و در دو مورد بکار رود: 1 - پس از وجه وصفی (صفت مفعولی ) مانند رفته ایم . زنده ایم . 2 - بصورت مبدل ، «ییم » در کلمات مختوم به «الف » و «ی » و «و» مانند: تراایم ، داناایم ، بیناایم ، رفتنی ایم و سخنگوایم ، بجای تراییم و داناییم و بیناییم و...
همه رفتنی ایم و گیتی سپنج
چرا باید این درد و اندوه و رنج .
ز خاکیم و هم خاک را زاده ایم
به بیچارگی تن بدو داده ایم .
دانم که بدین فعل که می بینم هر چند
گویند تراایم و حقیقت نه ترااند.
همه رفتنی ایم و گیتی سپنج
چرا باید این درد و اندوه و رنج .
فردوسی .
ز خاکیم و هم خاک را زاده ایم
به بیچارگی تن بدو داده ایم .
فردوسی .
دانم که بدین فعل که می بینم هر چند
گویند تراایم و حقیقت نه ترااند.
ناصرخسرو.
