بادفت
لغتنامه دهخدا
بادفت . [ دَ ] (اِ) درخت معطر خوشبوئی . (ناظم الاطباء). درختی است که به وزش باد عطر خوب از آن متصاعد میشود. (شعوری ) :
پر از کوه و بیشه جزیری فراخ
جزیری همه عود و بادفت شاخ .
پر از کوه و بیشه جزیری فراخ
جزیری همه عود و بادفت شاخ .
اسدی (از شعوری ).