باده خوردن

باده خوردن . [ دَ / دِ خوَرْ / خُرْ ] (مص مرکب ) می خوردن . شراب خوردن . می گساردن :
روز ارمزد است شاها شاد زی
بر کت شاهی نشین و باده خور.

ابوشکور.

یکی جشن کرد آن شب و باده خورد
سده نام آن جشن فرخنده کرد.

فردوسی .

سر تخت ایران ابی شهریار
مرا باده خوردن نیاید بکار.

فردوسی .

گر باده خوری تو با خردمندان خور
یا با صنمی لاله رخی خندان خور
بسیار مخور ورد مکن فاش مساز
اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور.

خیام .

همه باده بر یاد او میخورند
خراج ولایت بدو میبرند.

نظامی .

بیاد مهربانان عیش میکرد
گهی میداد باده گاه میخورد.

نظامی .

باده کم خور خرد بباد مده
خویش را یاد او بباد مده .

اوحدی .

نه شب عیش و باده خوردن تست
کآبروی جهان بگردن تست .

اوحدی .

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
ببانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم .

حافظ.

ساقی ار باده باندازه خورد نوشش باد
ورنه اندیشه ٔ این کار فراموشش باد.

حافظ.