باده پرست
لغت‌نامه دهخدا
باده پرست . [ دَ / دِ پ َ رَ ] (نف مرکب ) بسیار میخواره . (ناظم الاطباء). کنایه از دائم الخمر. (آنندراج ). بسیار میخوار را گویند. می پرست . بنده ٔ می :
بپیری بمستی میازید دست
نه نیکو بود پیر باده پرست .
شه بامّید ماست باده پرست
من قلم دارم و تو تیغ بدست .
عاشقی را که چنین باده ٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گرنشود باده پرست .
کمر کوه کمست از کمر مور اینجا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست .
بپیری بمستی میازید دست
نه نیکو بود پیر باده پرست .
فردوسی .
شه بامّید ماست باده پرست
من قلم دارم و تو تیغ بدست .
نظامی .
عاشقی را که چنین باده ٔ شبگیر دهند
کافر عشق بود گرنشود باده پرست .
حافظ.
کمر کوه کمست از کمر مور اینجا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست .
حافظ.
