باده ٔ پشت دارلغتنامه دهخداباده ٔ پشت دار. [ دَ / دِ ی ِ پ ُ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) شرابی که چیزهای قوت دهنده ٔ مستی در آن آمیخته باشد. مقابل باده ٔ بی پشت . رجوع به آنندراج شود.
