بادگرد
لغتنامه دهخدا
بادگرد. [ گ َ ] (نف مرکب ) سریع چون باد. صفت اسب و دیگر چارپایان دونده باشد :
ابرسیر و بادگرد و رعدبانگ و برق جه
پیل گام و سهل برّ و شخ نورد و راهجوی .
ابرسیر و بادگرد و رعدبانگ و برق جه
پیل گام و سهل برّ و شخ نورد و راهجوی .
منوچهری .