باد جستن
لغت‌نامه دهخدا
باد جستن . [ ج َ / ج ِ ت َ ] (مص مرکب ) هیجان . || بمجاز، خطری پیش آمدن . اشکالی ایجاد شدن :
چو فرمان خسرو نیاورد یاد
نگر تا سرانجام چون جست باد.
- باد جستن کسی را ؛ اقبال کردن بخت بدو. روی آوردن خوشبختی به وی :
بیک رزم اگر باد ایشان بجست
نشاید چنین کردن اندیشه پست
ز هر سو سلاح و سپاه آوریم
بنوّی یکی تازه راه آوریم .
رجوع به باد شود.
چو فرمان خسرو نیاورد یاد
نگر تا سرانجام چون جست باد.
فردوسی .
- باد جستن کسی را ؛ اقبال کردن بخت بدو. روی آوردن خوشبختی به وی :
بیک رزم اگر باد ایشان بجست
نشاید چنین کردن اندیشه پست
ز هر سو سلاح و سپاه آوریم
بنوّی یکی تازه راه آوریم .
فردوسی .
رجوع به باد شود.
