باد نوا
لغتنامه دهخدا
باد نوا. [ دِ ن َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) صوت و نفس و خوانندگی و گویندگی را گویند. (برهان ) (آنندراج ) (انجمن آرا). صوت و خوانندگی و گویندگی . (ناظم الاطباء) (هفت قلزم ). ساز و نغمه و نقاره . (فرهنگ ضیاء). صوت و صدا.(فرهنگ دساتیر از آنندراج ). رجوع به بادآهنگ شود.
