بارده
لغت‌نامه دهخدا
بارده . [ رِ دَ ] (ع ص ) تأنیث بارد. (منتهی الارب ). مؤنث بارد. || سردو خنک . (ناظم الاطباء): اوجاع بارده . امراض بارده .
- حجة (حجت ) باردة ؛ یعنی ضعیف . (قطر المحیط) (اقرب الموارد).
- غنیمة البارده ؛ غنیمتی که بی جنگ بدست آید. (قطر المحیط) (اقرب الموارد).
|| زمینی باشد که آب داده باشند، و در شرح سامی فی الاسامی مسطور است که باردة هی الارض التی ارسل فیها الماء. || از اعلام زنان است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
- حجة (حجت ) باردة ؛ یعنی ضعیف . (قطر المحیط) (اقرب الموارد).
- غنیمة البارده ؛ غنیمتی که بی جنگ بدست آید. (قطر المحیط) (اقرب الموارد).
|| زمینی باشد که آب داده باشند، و در شرح سامی فی الاسامی مسطور است که باردة هی الارض التی ارسل فیها الماء. || از اعلام زنان است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
