باروچهلغتنامه دهخداباروچه . [ چ َ / چ ِ ] (اِ) پاروچه . نوعی از ظرفی یا آوندی است که در آن گل و لای میبرند. (آنندراج ) (دِمزن ) . آوندی که در آن گل می کشند. گل کش . (ناظم الاطباء).
