بارک

بارک . [ رِ ] (ع ص ، اِ) یکی برک بمعنی شتران اهل خباء و غیر آنها که شبانگاه به خوابگاه بازگردند. (منتهی الارب ). در اقرب الموارد و تاج العروس شتران اهل هواء آمده است . شتر بزانو خوابیده . (دِمزن ). یک شتر. ج ، برک ، بروک . (ناظم الاطباء). ج ، بروک . مؤنث : بارکةاست . (اقرب الموارد). و رجوع به برک و بارکة شود.