بارک
لغت‌نامه دهخدا
بارک . [ رَ ] (ع فعل ) مخفف بارک اﷲ. ظهوری در تعریف نور سپور (کذا) گفته :
بر ایوان کند چون سلام آفتاب
دهد ابر و طاق بارک جواب .
مؤلف قاموس کتاب مقدس آرد: این لفظ با مشتقات آن در کتاب مقدس بسیار وارد شده است و گاهی قصد از آن آنست که مردم خدا را متبارک میخوانند (مزامیر 103: 1 و 134: 1) و گاهی خدای تعالی ایشان را مبارک میفرماید. (سفر پیدایش 49: سفر تثنیه 33). و مبارک نمودن هارون و پسرانش بنی اسرائیل را (سفر اعداد 6: 23-27). و مبارک نمودن مسیح شاگردانش را نیز از این قبیل است . (انجیل لوقا 24: 50 و51). اما پیاله ٔ برکت (رساله ٔ اول قرنتیان 1: 16 ب )میشود که پیاله ٔ نجات باشد. (مزامیر 116: 13). و چون کسی ولیمه ای تدارک می نمود، پیاله ٔ شراب را گرفته خدا را متبارک خوانده و بر مجلسیان میگردانید و هر یک از ایشان از آن می آشامیدند چنانکه فعلاً در عشاء ربانی معمول است . (قاموس کتاب مقدس ).
بر ایوان کند چون سلام آفتاب
دهد ابر و طاق بارک جواب .
(آنندراج ) .
مؤلف قاموس کتاب مقدس آرد: این لفظ با مشتقات آن در کتاب مقدس بسیار وارد شده است و گاهی قصد از آن آنست که مردم خدا را متبارک میخوانند (مزامیر 103: 1 و 134: 1) و گاهی خدای تعالی ایشان را مبارک میفرماید. (سفر پیدایش 49: سفر تثنیه 33). و مبارک نمودن هارون و پسرانش بنی اسرائیل را (سفر اعداد 6: 23-27). و مبارک نمودن مسیح شاگردانش را نیز از این قبیل است . (انجیل لوقا 24: 50 و51). اما پیاله ٔ برکت (رساله ٔ اول قرنتیان 1: 16 ب )میشود که پیاله ٔ نجات باشد. (مزامیر 116: 13). و چون کسی ولیمه ای تدارک می نمود، پیاله ٔ شراب را گرفته خدا را متبارک خوانده و بر مجلسیان میگردانید و هر یک از ایشان از آن می آشامیدند چنانکه فعلاً در عشاء ربانی معمول است . (قاموس کتاب مقدس ).
