باغ پیرا
لغت‌نامه دهخدا
باغ پیرا. (نف مرکب ) باغبان . (ناظم الاطباء) (آنندراج ). آنکه باغ را پیراید :
چمن حسن تو هر روز بهی چون ندهد
باغ پیرای نگه بر در و دهقان نیاز.
|| در این بیت نظامی کنایه است از مادر عروس که پرورنده ٔ عروس باشد :
که تا روشنک را چو روشن چراغ
بیارند با باغ پیرای باغ .
چمن حسن تو هر روز بهی چون ندهد
باغ پیرای نگه بر در و دهقان نیاز.
واله هروی (ازآنندراج ).
|| در این بیت نظامی کنایه است از مادر عروس که پرورنده ٔ عروس باشد :
که تا روشنک را چو روشن چراغ
بیارند با باغ پیرای باغ .
نظامی (شرفنامه چ وحید ص 253).
