بافر

بافر. [ ف َ ] (ص مرکب ) (با + فر)باطمطراق . باشوکت . دارنده ٔ فر. باشکوه :
چو زین آگهی شد بفغفور چین
که بافر مردی از ایران زمین .

فردوسی .

نه بافرش همی بینم نه با سنگ
ز فر و سنگ بگریزد بفرسنگ .

نظامی .

بدو گفت کی شاه با فر و هوش
از ایدر سخنهای حاتم نیوش .

سعدی (بوستان ).

و رجوع به فر شود.