بافنده

بافنده . [ ف َ دَ / دِ ] (نف )آنکه بافتن کار دارد. آنکه بافد. (از ناظم الاطباء).نساج . جولاهه . (آنندراج ) (شعوری ). حائک . جولاه . ناسج .پای باف . گوفشانه . شاتن . (منتهی الارب ). واشیه . (منتهی الارب ). وصاد [ وَ ص صا ] (منتهی الارب ) :
بوریاباف اگر چه بافنده ست
نبرندش بکارگاه حریر.

سعدی (گلستان ).

از کمانی سست ، سخت انداختن
کار هر بافنده و حلاج نیست .

جامعالتمثیل .

سخنهایت کنی چون در خوشاب
مشو بافنده ٔ لفاف و کذاب .

(از فرهنگ شعوری ).

|| در شعر ذیل ظاهراً بمعنی سخن باف و استدلال کننده و نکته سنج است :
عقل بافنده ست منشان عقل را بر تخت عشق
آسمان عشاق را و ریسمان جولاه را.

سنائی .

|| بمجاز، بیهوده گوی . احمق . (فرهنگ شعوری ج 1 ورق 192).