باقرة
لغت‌نامه دهخدا
باقرة. [ ق ِ رَ ] (ع ص ) تأنیث باقر. شکافنده .
- رجل باقرة ؛ آنکه درعلوم جستجو کند و ژرف نگرد. (از تاج العروس ).
- فتنة باقرة ؛ فتنه ٔ عظیم ووسیع. (از تاج العروس ) و در حدیث آمده است : ستأتی علی الناس فتنة باقرة تدع الحلیم حیران . فتنه ای تفرقه انداز و مزیل الفت . (ناظم الاطباء) (آنندراج ). یعنی شکافنده ٔ الفت و شق کننده ٔ عصا. (از اقرب الموارد). ورجوع به باقر شود.
|| شمشیر تیز و بران . (آنندراج ).
- رجل باقرة ؛ آنکه درعلوم جستجو کند و ژرف نگرد. (از تاج العروس ).
- فتنة باقرة ؛ فتنه ٔ عظیم ووسیع. (از تاج العروس ) و در حدیث آمده است : ستأتی علی الناس فتنة باقرة تدع الحلیم حیران . فتنه ای تفرقه انداز و مزیل الفت . (ناظم الاطباء) (آنندراج ). یعنی شکافنده ٔ الفت و شق کننده ٔ عصا. (از اقرب الموارد). ورجوع به باقر شود.
|| شمشیر تیز و بران . (آنندراج ).
