ببار آوردن

ببار آوردن . [ ب ِ وَ دَ ] (مص مرکب ) به ثمر رساندن . ببار رساندن . درختی را بارور ساختن :
نگهبان بود شاه گنج ورا
ببار آورد شاخ رنج ورا.

فردوسی .

سیاوش بدو گفت کای بختیار
درخت بزرگی تو آری ببار.

فردوسی .

تأثیر عدل او کند این ملک را چنان
کز خار ظلم میوه ٔ عدل آورد ببار.

سوزنی .

|| به نتیجه رساندن .