بثعاءلغتنامه دهخدابثعاء. [ ب َ ] (ع ص ، اِ) تأنیث ابثع، زنی که لبهای وی سرخ و سطبر گردیده باشد از غلبه ٔ خون . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). ج ، بُثع.
