بجان
لغت‌نامه دهخدا
بجان . [ ب ِ ] (ق مرکب ) از جان . از ته دل . از صمیم دل . از دل و جان .
- بجان زدن ؛ تا پای جان زدن . سخت دفاع کردن و کوشیدن .
- بجان سوختن ؛ از ته دل سوختن . سخت سوختن :
مگر باور نمیداری ز حق آن
که می سوزی بجان از بهر یک نان .
|| از روی میل و رغبت . (ناظم الاطباء). || بجان ِ در مقام مضاف به کلمه ٔ دیگر، معنی قسم بجان ِ و سوگند بجان ِ میدهد :
بجان تو ای خسرو کامران
کجا بردم این خود بدل در گمان .
بجان زریر آن نبرده سوار
بجان گرانمایه اسفندیار.
و رجوع به جان شود.
- بجان زدن ؛ تا پای جان زدن . سخت دفاع کردن و کوشیدن .
- بجان سوختن ؛ از ته دل سوختن . سخت سوختن :
مگر باور نمیداری ز حق آن
که می سوزی بجان از بهر یک نان .
پوریای ولی .
|| از روی میل و رغبت . (ناظم الاطباء). || بجان ِ در مقام مضاف به کلمه ٔ دیگر، معنی قسم بجان ِ و سوگند بجان ِ میدهد :
بجان تو ای خسرو کامران
کجا بردم این خود بدل در گمان .
فردوسی .
بجان زریر آن نبرده سوار
بجان گرانمایه اسفندیار.
فردوسی .
و رجوع به جان شود.
