بخشا
لغت‌نامه دهخدا
بخشا. [ ب َ ] (نف ) بخشاینده و بخشش کننده . (فرهنگ رشیدی ). بخشش کننده . (آنندراج ). دهنده و عطاکننده و انعام دهنده ، مانند پادشاه مملکت بخشا. (ناظم الاطباء) :
نسبت فضل از دل رخشان او گیرد سپهر
نسخت جود از کف بخشای او گیرد سحاب .
- جرم بخشا ؛ بخشنده ٔ جرم :
که دردمندنوازی و جرم بخشایی .
- راحت بخشا ؛ راحت بخش . (از یادداشت مؤلف ).
- روح بخشا ؛ روح بخش . (از یادداشت مؤلف ).
- گنه بخشا ؛ گنه بخش . (از یادداشت مؤلف ).
نسبت فضل از دل رخشان او گیرد سپهر
نسخت جود از کف بخشای او گیرد سحاب .
ادیب صابر.
- جرم بخشا ؛ بخشنده ٔ جرم :
که دردمندنوازی و جرم بخشایی .
سعدی .
- راحت بخشا ؛ راحت بخش . (از یادداشت مؤلف ).
- روح بخشا ؛ روح بخش . (از یادداشت مؤلف ).
- گنه بخشا ؛ گنه بخش . (از یادداشت مؤلف ).
