بداصل

بداصل . [ ب َ اَ ] (ص مرکب ) بدنژاد. فرومایه .(آنندراج ). بدذات . بشوتن . بدسرشت . پست نژاد. (از ناظم الاطباء). بدنسب . بدگوهر. بدگهر. بی گوهر. نانجیب . (یادداشت مؤلف ). قَمْهَد. (منتهی الارب ) :
می آزاده پدید آرد از بداصل
فراوان هنر است اندرین نبید.

رودکی .

ز بداصل چشم بهی داشتن
بود خاک در دیده انباشتن .

فردوسی .

از مردم بداصل نخیزد هنر نیک
گویند نخستین سخن از نامه ٔ پازند
آنست که با مردم بداصل مپیوند.

لبیبی .

کافور نخیزد ز درختان سپیدار.

منوچهری .

کی گردد مه مردم بداصل بدعوی
کی گردد نو پیرهن کهنه به آهار.

سنایی .

مرد بداصل هست بدکردار
مطلب بوی نافه از مردار.

مکتبی .