بدخشی
لغت‌نامه دهخدا
بدخشی . [ ب َ دَ ] (اِخ ) ملک الشعراء مولانا محمد. از شاعران قرن نهم هجری و به الغبیک منتسب بوده است . از اوست :
ای زلف شب مثال ترا در بر آفتاب
از شب که دید سایه که افتد بر آفتاب
زاغی است طره ٔ توهمایون که آشیان
بالای سرو دارد و زیر پر آفتاب .
(از مجالس النفائس ص 19 و 193 و آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 335 و ریحانة الادب ج 1 ص 148 و قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1253 و فرهنگ سخنوران و الذریعة قسم اول از جزء تاسع ص 128).
ای زلف شب مثال ترا در بر آفتاب
از شب که دید سایه که افتد بر آفتاب
زاغی است طره ٔ توهمایون که آشیان
بالای سرو دارد و زیر پر آفتاب .
(از مجالس النفائس ص 19 و 193 و آتشکده ٔ آذر چ شهیدی ص 335 و ریحانة الادب ج 1 ص 148 و قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1253 و فرهنگ سخنوران و الذریعة قسم اول از جزء تاسع ص 128).
