بدعه
لغت‌نامه دهخدا
بدعه . [ ب ِ ع َ ] (ع اِ) بدعت . بدعة :
بقمع کردن فرعون بدعه موسی وار
قلم در آن ید بیضاش مار می سازد.
نوبتی ِ بدعه را قهر تو برّد طناب
صیرفی ِ شرع را قدر تو زیبد امین .
و رجوع به بدعة و بدعت شود.
بقمع کردن فرعون بدعه موسی وار
قلم در آن ید بیضاش مار می سازد.
خاقانی .
نوبتی ِ بدعه را قهر تو برّد طناب
صیرفی ِ شرع را قدر تو زیبد امین .
خاقانی .
و رجوع به بدعة و بدعت شود.
