بد آموختن
لغتنامه دهخدا
بد آموختن . [ ب َ ت َ ] (مص مرکب ) بد و زشت تعلیم دادن :
بپروردشان از ره بدخویی
بیاموختشان کژّی و جادویی ...
ندانست خود جز بد آموختن
جز از کشتن و غارت و سوختن .
بپروردشان از ره بدخویی
بیاموختشان کژّی و جادویی ...
ندانست خود جز بد آموختن
جز از کشتن و غارت و سوختن .
فردوسی .