بذیئةلغتنامه دهخدابذیئة. [ ب َ ءَ ] (ع ص ) مؤنث بذی ٔ . زن بد و زشت گفتار. (ناظم الاطباء) (از معجم متن اللغة). مؤنث بَذّی . زن ناسزاگوی . (از ذیل اقرب الموارد). || ارض بذیئة؛ زمین بی چراگاه . (از ذیل اقرب الموارد). رجوع به بذی ٔ شود.
