برحاءلغتنامه دهخدابرحاء. [ ب ُ رَ ] (ع اِ) شدت تب و جز آن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || سختی . (ناظم الاطباء).- برحاء وحی ؛ رنج و نشان وحی .