بردار و بدو

بردار و بدو. [ ب َ رُ ب ِ دَ /دُو ] (ص مرکب ) دزد و عیار که چیزی را از پیش کسی به چستی بردارد و راه خود گیرد، گویند فلانی طرفه بردار و بدوی است . (آنندراج ). وردار و دررو :
به سنگین باری کوه آورد تاب
که بردار و بدو باشند اعراب .

محمدقلی سلیم [ در صفت اسب ].