برقوه
لغت‌نامه دهخدا
برقوه . [ ب َ ] (اِخ ) شهری است در فارس بین کوره ٔ اصطخر و یزد. برقوه شهری است با نعمت بسیار. (حدود العالم ). آنرا ابرقوه و ابرکویه هم گفته اند. یاقوت گوید اهل فارس آنرا ورکوه خوانند یعنی روی کوه . (فرهنگ لغات شاهنامه ) :
بگوید که درشهر برقوه و جَز
گر از گوهر و زرّ و دیبا و خز.
برفتند بازارگانان شهر
ز جَزّ و ز برقوه مردم دو بهر.
ز برقوه واز نامداران جَز
ببردند بسیار دیبا و خز.
و رجوع به ابرقو شود.
بگوید که درشهر برقوه و جَز
گر از گوهر و زرّ و دیبا و خز.
فردوسی .
برفتند بازارگانان شهر
ز جَزّ و ز برقوه مردم دو بهر.
فردوسی .
ز برقوه واز نامداران جَز
ببردند بسیار دیبا و خز.
فردوسی .
و رجوع به ابرقو شود.
