بروگل
لغت‌نامه دهخدا
بروگل . [ بْرو / ب ُ گ ِ ] (اِخ ) خاندانی مشهور از نقاشان فلامانی ، که از آن جمله اند:
- پیر مشهور به پیر بروگل قدیم ؛ در حدود 1530 م . متولد شد و بسال 1569 م . درگذشت . وی رسام مناظرو نقاشی صحنه های قری و قصبات بود.
- پیر مشهور به پیر بروگل جوان ، پسر پیر بروگل قدیم ؛ وی در حدود سال 1564 م . در بروکسل متولد شد و بسال 1637 یا 1638 م . درگذشت . ذوق وی در تجسم صحنه های موحش موجب شده که او را بنام بروگل جهنم بنامند.
- ژان برادر پیر جوان ؛ وی بسال 1568 م . در بروکسل متولد شد و در سال 1625 م . درگذشت . بسبب لطف رنگ آمیزی تابلوهایش بنام بروگل مخملی نامیده شده . (از فرهنگ فارسی معین ).
- پیر مشهور به پیر بروگل قدیم ؛ در حدود 1530 م . متولد شد و بسال 1569 م . درگذشت . وی رسام مناظرو نقاشی صحنه های قری و قصبات بود.
- پیر مشهور به پیر بروگل جوان ، پسر پیر بروگل قدیم ؛ وی در حدود سال 1564 م . در بروکسل متولد شد و بسال 1637 یا 1638 م . درگذشت . ذوق وی در تجسم صحنه های موحش موجب شده که او را بنام بروگل جهنم بنامند.
- ژان برادر پیر جوان ؛ وی بسال 1568 م . در بروکسل متولد شد و در سال 1625 م . درگذشت . بسبب لطف رنگ آمیزی تابلوهایش بنام بروگل مخملی نامیده شده . (از فرهنگ فارسی معین ).
