برکان
لغت‌نامه دهخدا
برکان . [ ب ُ ] (معرب ، اِ) کوه آتش فشان . مأخوذ از کلمه ٔ یونانی (؟) ولکانوس ، خدای آتش . (از یادداشت مؤلف ). جبل النار: و فی هذه الجزیرة [ سرندیب ] جبل عال یذهب فی السماء... و هو برکان یقذف النار. (معجم البلدان ). و ظهر لنا اذا ذاک الجبل الذی کان فیه البرکان و هو جبل عظیم فی [ بر صقلیة ] مصعد فی جو السماء قد کساه الثلج . (ابن جبیر).
