برگدار
لغتنامه دهخدا
برگدار. [ ب َ ] (نف مرکب ) برگ دارنده . دارای برگ . برگ دهنده . برگ بارآورنده . (ناظم الاطباء).
- برگدار ساختن ؛ با برگ پوشاندن . (ناظم الاطباء).
- برگدار شدن ؛ پربرگ شدن . (ناظم الاطباء). دارای برگ گشتن .
- برگدار ساختن ؛ با برگ پوشاندن . (ناظم الاطباء).
- برگدار شدن ؛ پربرگ شدن . (ناظم الاطباء). دارای برگ گشتن .