برگماردن

برگماردن . [ ب َ گ ُ دَ ] (مص مرکب ) برگماشتن . برگماریدن :
گمانی مبر کاین ره مردمست
برین کار نیکو خرد برگمار.

ناصرخسرو.

که جوهری ز عرض لامحاله خالی نیست
جزین نباشد دل برگمار و ژرف گمار.

ناصرخسرو.

و رجوع به برگماشتن شود.