بزه گار

بزه گار. [ ب َ زَ / زِ ] (ص مرکب ) بزه کار. گناه کار. خطاکار : و اگر دختر آید باری بزه گار نشود. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 31). اما ترسیدم که بدخویان ترا صورتی نمایند و در حق فرزند خویش بزه گار شوی . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 99). رجوع به بزه کار شود.