بزواء

بزواء. [ ب َزْ ] (اِخ ) زمینی است مابین مکه و مدینه زادهمااﷲ شرفاً. (آنندراج ). موضعی است در راه مکه نزدیک بجحفه ، و گفته شده که بزواء شهرکی بود بنزدیک مدینه که از ساحل ارتفاع داشت و پرنور بود و مابین جار و ودان و غیقه قرار داشت و گرمترین شهرهای خدای بود که بنوضمرة از طائفه ٔ بنی بکربن عبدمناةبن کنانه در آن سکونت داشتند. (از معجم البلدان ).