بسدین

بسدین . [ ب ُ س َ / بُس ْ س َ ] (ص نسبی ) منسوب به بسد که مرجان باشد و مراد از سرخی است . (از غیاث ) (آنندراج ). سرخ به رنگ مرجان . (ناظم الاطباء). قرمزرنگ . به رنگ بسد :
از آن کو ز ابری بازکردار
کلفتش بسدین و تنش زرین .

رودکی .

لاله زاری خوش شکفته پیش برگ یاسمین
چون دهان بسدین در گوش سیمین گفته راز.

منوچهری .

ابر بر کار کرده کارگهی
بسدین پود و زمردینش تار.

مسعودسعد.

ز بسدین لب لعل شکر سرشته ٔ او
خطی چو برگ نی سبز نو دمید امسال .

سوزنی .

فرو گسست بعناب عنبرین سنبل
فرو شکست بخوشاب بسدین شکر.

انوری .

و در اشعار فارسی گاهی به تخفیف نیز آمده است :
به سمن زار درون لاله ٔ نعمان بشنار
چون دواتی بسدین است خراسانی وار
وان دوات بسدین را نه سر است و نه نگار
در بنش تازه مداد طبری برده بکار
چون دو انگشت دبیری که کند فصل بهار
به دوات بسدین اندر شبگیر پگاه .

منوچهری .