بشرة
لغت‌نامه دهخدا
بشرة. [ ب َ ش َ رَ ] (ع اِ) یکی بشر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به بشر شود. || ظاهر پوست . ج ، بَشَر (از اقرب الموارد).
- بشرة الارض ؛ روییدگی زمین ، گویند: ما احسن بشرتها. (از منتهی الارب ). ظاهر گیاه که از زمین بدر آمده باشد. (آنندراج ).
- بشرة الارض ؛ روییدگی زمین ، گویند: ما احسن بشرتها. (از منتهی الارب ). ظاهر گیاه که از زمین بدر آمده باشد. (آنندراج ).
