بشکوه

بشکوه . [ ب ِ ش ُ / ب ِ ] (ص مرکب ) باشکوه . مردم صاحب شوکت و حشمت و هیبت را گویند.(برهان ). مردم صاحب شوکت و هیبت که آنرا باشکوه گویند مانند بخرد که باخرد آمده . (از آنندراج ). مردم صاحب حشمت و شکوه . (ناظم الاطباء). صاحب حشمت و هیبت . (از سروری ). باشکوه . با فر. باهنگ . و رجوع به شعوری ج 1ورق 209 شود :
ز بس بود بشکوه و بافرهی
جهان دید او را خورای شهی .

لبیبی (از سروری ) (از فرهنگ نظام ).

یکی یاقوت رمانی بشکوه
بزرگ و گرد و ناهموار چون کوه .

(ویس و رامین ).

|| (اِ) شوکت و هیبت . (ناظم الاطباء).