بغوی

بغوی . [ ب َ غ َ ] (اِخ ) حسین بن مسعودبن محمدبغوی . وی شافعی بود. کنیه اش ابومحمد و لقبش فراء و محی الدین و محی السنة. در علم فقه و تفسیر و ادبیات وحدیث و رجال و معرفت و اسامی صحابه و روایت اخبار دست داشت . او راست : 1- تفسیر القرآن . 2- التهذیب در فقه شافعی . 3- الجمع بین الصحیحین . 4- شرح السنة. 5- معالم التنزیل در تفسیر و ظاهراً این کتاب غیر از تفسیر القرآن است . 6- مصابیح السنة در حدیث و شبیه کتاب من لایحضره الفقیه ابن بابویه صدوق است که اسناد اخبار را حذف کرده و خبر را به راوی اصل که از معصوم شنیده است نسبت میدهد و تفسیر مذکور متوسط است و از تفاسیر صحابه و تابعین و مابعد ایشان نقل کرده و تاج الدین ابونصر عبدالوهاب بن محمد حسینی متوفی به 875 هَ. ق . آنرا تلخیص کرده است . بغوی با غزالی معاصر بوده و در سال پانصد و ده یا یازده یا شانزده هَ . ق . در مرورود وفات یافت و زادگاهش شهر بغ یا بغشور مابین مرو و سرخس و هرات بوده و در مقام نسبت بدانجا بغوی گفتن شاذ و مخالف قیاس است . (از ریحانة الادب ). و رجوع به نامه ٔ دانشوران ج 4 و لغات تاریخیه و جغرافیه وحبیب السیر ج 2 و تاریخ الخلفا ذیل محی السنه و اعلام زرکلی و انجمن آرا و معجم المطبوعات و مآخذ آن شود.